Bir axşam tələbəsi Lao-tzıya deyir:
– İzin versəydiniz sabahkı səhər gəzintisində sizə yoldaşlıq edərdim.
Lao-tzı cavab verir:
– Ancaq bircə şərtlə: gəzinti söhbətsiz keçəcək.
Səhər tezdən onlar yol alırlar. Düz bir saat tələbə özünə hakim olaraq, dilini dinc tutur, danışmır. Amma Günəş gölün arxasından boy göstərincə qarşıdakı mənzərə o dərəcədə gözəl görünməyə başlayır ki, tələbə özündən xəbərsiz dillənməli olur:
– Əcəb gözəl şəfəqlərdir!
Lao-tzının əhvalı pozulur:
– Hər şeyi zay elədin, getdi!
